Veertig jaar geleden: doorbraak van RvhG in Nederland

1980 is het jaar van de grote doorbraak van Raymond in Nederland, o.a. door een optreden op Pinkpop met de wereldpremière van “Je veux de l’amour”, dat eerst op single verschijnt (b-kant “Troonsafstand”) en in 1981 op de verzamelelpee “Leven en liefdes” wordt opgenomen (er zit ook nog een extra single bij: “Ze weet niet wat ze doet”).

In De Rode Vaan bespreek ik de single als volgt:
“JE VEUX RAYMOND
‘Meisjes’ van Raymond van het Groenewoud zal zowat de laatste plaat geweest zijn die wij bij een eerste beluistering tien maal achtereenvolgens hebben gedraaid. ‘Ordinaire’ van Robert Charlebois was de voorgaande die deze eer te beurt viel. Hoeft het dan nog enige verwondering te wekken dat ‘Je veux de l’amour’, de nieuwe single van Raymond én een her-taling van een compositie van Robert, een nieuw record op dit gebied heeft gevestigd? Nadat Raymond ongeveer een jaar lang op routine heeft gespeeld, vroegen we ons af wanneer hij ons nog eens K.O. ging slaan. Hier is het klinkend antwoord. In 3’30” heeft Raymond weer een eenzame hoogte bereikt, waarvan het gros van onze Vlaamse artiesten enkel maar kan dromen.”
Het enorme succes contrasteert sterk met de flop van de opvolger “Leidse plein” “Zal ik de witte raaf zijn die zich ontfermt over dit verstoten kind van de Meester?” vraag ik me af in De Rode Vaan, maar het is slechts een retorische vraag, want ik antwoord mezelf met: “Jammer, maar helaas…”
Om het effect te vergroten plaats ik “Leidse plein” (ik vermijd opzettelijk de B-kant “(Zij is mijn) Prinses” te vermelden, want deze track uit “Ethisch reveil” is uiteraard wél uitstekend) als tiende en laatste van een reeks singles die ik die week moet bespreken. En om het mes nog eens rond te draaien in de wonde zet ik “Zij gelooft in mij” van Will Tura op nummer één.
Raymond troost zich met een cameo-rolletje als kaartjesknipper in “De Witte” van Robbe de Hert.
HIJ GAF ZIJN LEVEN VOOR ZIJN LIEFDES
Zou dat geen mooie grafschrift zijn voor Raymond van het Groenewoud, die aan zijn jongste verzamelelpee terecht de titel « Leven en liefdes » (Odeon 1A062-23991) heeft meegegeven ? Want inderdaad, naast tal van successen krijgen wij hier ook een staalkaart van Raymonds voorbije avonturen (voor zover wij kunnen zien ontbreekt alleen de Eva van « Dademelee »).
Als ondertitel geeft zogezegd Raymond zelf deze elpee « een beste van… » etiket mee. Dat lijkt mij evenwel wat overdreven. Niet alleen komen een aantal mijlpalen niet voor of niet in de originele versie (omdat ze bij een andere platenfirma werden opgenomen waarschijnlijk), maar vooral staan er teveel « collector’s items » op. Zo een live-versie van « Meisjes » (tot hiertoe enkel met promotiedoeleinden gereleased) en van « Middenstandblues » (keerzijde van « Wij zijn de centimeters », in beperkte oplage bij « Ethisch reveil »), een herwerkte versie van « Troonafstand » (B-kant van « J’veux d’l’amour ») en « Mama moet komen » (een mooi maar kort kinderliedje waarvoor de verzamelaar zich anders een nogal flauwe elpee met vooral werk van Jan De Vuyst moet aanschaffen). Voor verzamelaars en voor wie nog niks van RVHG in huis heeft (bestaat er nog zo iemand ?) dus zeker een aanrader, al was het maar omdat dit misschien wel de enige elpee zal zijn waarop « J’veux d’l’amour » komt te staan. Dit nummer is nog steeds een « must » en vergeet het niet : een elpee is relatief goedkoper dan een single.
GEDAAN MET COMMUNISTJE SPELEN
Op 1 januari 1981 breekt Raymond met Pol Evrard van de vzw Sofa: “Ik heb lang genoeg geprobeerd communistje te zijn, maar ik heb geen zin meer om de 10% die Sofa van ons honorarium afroomt verder te laten besteden aan de slechtlopende carrières van artiesten die toch nauwelijks een toekomst voor zich hebben.”
Als de groep Doe Maar split, wordt Raymond door de manager van deze groep gevraagd om de geplande tournee over te nemen, maar hij weigert, want eigenlijk is Raymond de live-optredens moe. Dit betekent het feitelijke einde van de Centimeters. Samen met Mich Verbelen gaat Raymond, die op dat moment in Meise woont, bij de indoorvoetbalploeg “De Playboys” spelen, waar hij zijn jeugdliefde voor het voetbal (Ajax, Standard) weer terugvindt en de vuiligheid uit zijn lijf speelt. Dat weerspiegelt zich in de single “Chachacha” en vooral “Het verschil met mijn vriend Jan”, dat eigenlijk over Johan Boskamp handelt.
Met de Centimeters heeft Raymond van het Groenewoud hoe dan ook het hoogste bereikt van wat ooit een Vlaamse artiest hééft bereikt. Toch gaven ze soms de indruk dat het hen geen donder kon schelen…
Jean Blaute: “Dat was een reactie op de zenuwachtigheid van de mensen van de platenfirma en zo. Die waren steeds ongelooflijk opgewonden over wat we deden of wat we zouden gaan doen. Die hadden altijd schrik dat we het op het podium zouden verbrodden. En niet helemaal ten onrechte, want Raymond kon soms echt uit de bocht gaan. Wij vonden dat prachtig op het podium, maar soms was het publiek niet mee. Daar trokken wij ons niets van aan, want we wilden dat het vooral voor ons geestig bleef. Voor mij is het alleszins een periode uit mijn leven waarop ik nog steeds met heel veel trots terugkijk. Die grote festivals die we toen gespeeld hebben (Torhout-Werchter, Pinkpop…), ja daar moet je alleen maar beuken, maar in kleinere zaaltjes voelden we ons echt in ons sas. Wij speelden daar nooit een nummer twee keer op dezelfde manier. En dat kwam uiteraard vooral door Raymond zijn ongelooflijke flexibiliteit. Raymond is niet alleen een muzikaal virtuoos, maar ook een taalvirtuoos of een podiumvirtuoos in zijn geheel. En daarmee bedoel ik niet dat hij een handige kwast is die zo eventjes een act uit zijn mouw schudt, nee, hij is altijd alert. En hij kan dat dan ook nog onmiddellijk verwoorden. Niet zoals wij nu bezig zijn, met hakkelen en stotteren, maar werkelijk terstond een totaal andere tekst voor een nummer verzinnen die volledig klopt met de maat, met het rijmschema, enfin met alles. En dat maakt het voor de muzikanten ook heel levendig, want we moesten constant op onze qui-vive zijn. Dat heb ik nooit tevoren en ook nooit meer daarna met iemand meegemaakt.”
Zo wordt 1982 een erg stil jaar met alleen maar de productie van “Waar de lampen in de klinken blinken”, de debuutelpee van Kamagurka en de Vlaamse Primitieven en van de single “Iedereen doet, wat-ie moet” van de Waterlanders (Luk De Koninck en Hilde Van Mieghem).
In 1983 speelt hij de hoofdrol in de film “Na de liefde” van Jaak Boon (waaruit de single “Ik mis je”/”Cafeetje” wordt gelicht), produceert hij de singel “Play with fire”/”Rich and famous” van The Employees en schrijft en zingt hij “Hoogste tijd” en “Willoos” voor de elpee “Nachtjournaal” van Harry Sacksioni. Maar hij schrijft vooral de soundtrack voor de film “Brussels by night” van Marc Didden.

Ronny De Schepper